تری دی پانل چیست ؟

تری دی پانل سیستم صفحات ساندویچی با بتن پاششی

به کار گیری بتن به عنوان یک ماده اصلی ساختمانی، نیاز به قالب بندی، داربست و اختصاص زمان برای گیرش، عمل آوری و مقاوم شدن آن دارد.

از این رو از مدت ها قبل ساخت قطعات بتنی پیش ساخته مورد توجه قرار گرفت و پیشرفت های چشمگیری به لحاظ ارائه انواع سیستم ای پی ساخته حاصل شد.

 ایراد اصلی استفاده از قطعات پیش ساخته بتن مسلح:

در درجه اول نحوه اتصال قطعات است که یک مشکل سازه ای است، و در درجه دوم حمل قطعات از کارخانه به محل نصب است که یک مشکل اقتصادی محسوب می شود.

مشکل دوم از آنجا ناشی می شود که قطعات بزرگ معمولا سنگین و حجیم هستند، لذا هزینه و زمان حمل آن ها قابل ملاحضه است. به همین دلیل، سعی شده است تا حجم یا وزن و یا زمان حمل قطعات تا حد امکان کاهش یابد.

سیستم ساختمانی

در دهه هشتاد میلادی تحت عنوان پانل های ساندویچی به روش بتن پاشی در پای کار به بازار جهانی معرفی شد و در صنعت ساختمان مورد استفاده قرار گرفت.

تاریخچه:

لازم به توضیح است اولین نسل این سیستم در سال های قبل از انقلاب اسلامی در ایران تولید شد و مورد استفاده قرار گرفت. کشورهای ارائه کننده این سیستم در ابتدا اتریش و ایتالیا بودند.

لازم به توضیح است این سیستم، با توجه به ضوابط حاکم در کشورهای نام برده، کاربرد چندانی ندارد و محدود به ساخت و ساز معدود ویلایی در خارج از شهر ها می شود.

در سال های بعد، ساخت و فروش آن در کشورهایی مانند چین، افغانستان، عراق،ترکیه، برزیل، آرژانتین، کلمبیا و ایران گسترش یافت.

اجزای تشکیل دهنده ساندویچ پانل (تری دی پانل)

در سیستم پانل ساندویچی، صفحات متشکل از پانل عایق (پلی استایرن منبسط یا پلی یورتان) همراه با دو شبکه فلزی در طرفین عایق، که به وسیله مفتول های فولادی مورب به یکدیگر متصل شده اند، یک شبکه فلزی سه بعدی را تشکیل می دهد.

این قطعات پس از انتقال به محل احداث، به یکدیگر متصل و از دو طرف به آن ها بتن پاشیده می شود.

از تلفیق پانل و بتن، سازه ساختمان حاصل می شود. لازم به توضیح است که در اولین نسل این ساندویچ پانل ها، به جای عایق حرارتی پلی استایرن منبسط از پلی یورتان منبسط استفاده و عایق حرارتی پس از ساخته شدن خرپایی بر روی یک میز، به داخل قالب ماسه ایی تزریق می شد.

انواع تری دی پانل

سیستم ساختمانی سه بعدی از پانل های دیواری و سقفی تشکیل می شود. پانل های دیواری، علاوه بر عملکرد جدا کننده، نقش سازه ایی نیز دارند، و باید قادر به تحمل بارهای ثقلی و اثر بارهای جانبی نیز باشند.

به عبارت دیگر، هیچ گونه عضو باربر خطی مانند ستون در این سیستم سازه ای وجود ندارد، و باربری توسط عناصر صفحه ای انجام می شود.

پانل های سقفی:

پانل های سقفی نیز وظیفه تحمل بارهای اعمال شده و انتقال آن را به پانل های دیواری، به صورت مستقیم، و بدون وجود المان خطی، مانند تیر، بر عهده دارند.

ضخامت پانل های دیواری و سقفی متفاوت است. میلگرد (مفتول) مورد استفاده با قطرهای مختلف، 5/2 تا 5 میلی متر، و شبکه با چشمه های متفاوت، 50*50 تا 150*150 میلی متر، توسط تولید کنندگان مختلف ساخته می شود.

فاصله دو شبکه موازی نیز بسته به نوع مصرف، میزان بتن وارد شده و ضخامت عایق حرارتی از 70 تا نزدیک 150 میلی متر تغییر می کند.

طبق اطلاعات تولید کنندگان معتبر خارجی، ضخامت های استاندارد لایه پلی استایرن میانی 40،50،80 و 100 میلی متر و ضخامت لایه بتن پاشیدنی در دو طرف حداقل 45 میلی متر است. هم چنین ابعاد استاندارد شبکه فولادی 50*50 میلی متر و قطر میلگرد آن 8/2 میلی متر ذکر شده است.

البته امکان تولید شبکه های با ابعاد بزرگتر وجود دارد. صفحات سه بعدی به عنوان دیوار باربر داخلی و خارجی و نیز عناصر غیر باربر و جدا کننده مطرح هستند. ساخت شبکه های فلزی و دیگر بخش های پانل باید ترجیحا به صورت اتوماتیک انجام شود.

در تولیدات متداول در ایران، لایه عایق حرارتی از ورق های پلی استایرن با ضخامت های متفاوت تشکیل می شود. در ضمن، در برخی از محصولات، عایق حرارتی در دو طرف رویه موج دار است.

بر اساس بررسی های انجام شده، قابلیت احداث ساختمان تا دو طبقه، با استفاده از قطعات متداول این سیستم، و با رعایت اصولی وجود دارد.

برای طبقات بیشتر این قطعات صرفا می توانند نقش جدا کننده عمودی داشته باشند، و نقش سازه ای نخواهند داشت. در نتیجه، لازم است با استفاده از اسکلت های بتی و فولادی، ایستایی بخش ای مختلف ساختمان تامین شود.

ابعاد قطعات تولید شده متفاوت است، اما معمولا به ابعاد 1*3 تولید می شوند. تفاوت مشخصات قطعات تولیدی، غالبا در نوع وقطر فولاد مصرفی برای شبکه ها، اندازه چشمه های شبکه، ضخامت دیوار ونحوه قرارگیری و اتصال میلگرد های مورب است.